Wprowadzenie technik destylacji zachodniej do Japonii w XVII wieku
W kwietniu 1672 roku grupa sześciu wykwalifikowanych japońskich tłumaczy z Nagasaki, pod przewodnictwem Motoki Ryōi i Namura Gonzaemon, sporządziła przełomowy raport techniczny. Dokument ten, bogato ilustrowany szczegółowymi rysunkami, opisywał nowatorską metodę produkcji olejków farmaceutycznych wykorzystywanych w medycynie zachodniej. Tłumacze zgromadzili swoją wiedzę podczas intensywnych konsultacji z Holendrami , który prowadzili eksperymenty w specjalnie przygotowanym "laboratorium" na Dejimie - niewielkiej sztucznej wyspie w zatoce Nagasaki, służącej jako jedyne oficjalne okno handlowe między Japonią a Zachodem.
Opracował Paweł Piasecki
Na podstawie książki Wolfganga Michel'a i Elke Weger-Klein
"Drop by Drop": The Introduction of Western Distillation Techniques
into Seventeenth-century Japan
Wczesny sprzęt destylacyjny

1

Chińskie teksty alchemiczne (1086-1093)
Za czasów dynastii Song, uczony Su Dong opublikował traktat "Dan fang jin yuan" zawierający precyzyjne ilustracje aparatury alchemicznej. Opisał w nim między innymi miedziane alembiki z podwójnymi ściankami, systemy chłodzenia wykorzystujące zimną wodę oraz piece o kontrolowanej temperaturze.

2

Wprowadzenie "palonego wina" (1549-1570)
Portugalscy jezuici przywieźli do Kiusiu pierwszą europejską aparaturę do destylacji alkoholu. Lokalni rzemieślnicy szybko zaadaptowali tę technologię, tworząc własne warianty destylatora do produkcji shochu, wykorzystując jako surowiec słodkie ziemniaki i jęczmień.

3

Ranbiki (1630-1650)
Udoskonalony aparat ranbiki, wprowadzony przez holenderskich kupców, reprezentował znaczący postęp technologiczny. Wyposażony był w miedziany kocioł o pojemności 50 litrów, spiralny kondensator chłodzony wodą oraz system kontroli temperatury. .
Chirurgia w stylu Caspara i olejki farmaceutyczne

Caspar Schamberger
Caspar Schamberger (1623-1706), niemiecki chirurg wykształcony w Lipsku i doświadczony podczas wojny trzydziestoletniej (1618-1648), przybył do Japonii w 1649 roku na zaproszenie szogunatu Tokugawa. Jego innowacyjne techniki chirurgiczne i znajomość europejskiej medycyny szybko zdobyły uznanie wśród daimyo i wysokich rangą samurajów.

Wykorzystanie olejków
W swoich recepturach Schamberger stosował głównie olejki z kamfory, goździków i cynamonu, które importowano przez faktorię w Dejimie. Jego słynny "plaster uniwersalny" zawierał mieszankę olejku lawendowego i rozmarynu, skutecznie lecząc nie tylko powierzchowne rany, ale także głębokie ropnie i przewlekłe owrzodzenia. Dokumenty z epoki wskazują, że jego terapie osiągały 70% skuteczność w leczeniu trudnych przypadków.

Wpływ na japońską medycynę
Jego metody zostały szczegółowo opisane w traktacie "Caspar-ryū geka hiyō" (1655), który stał się podstawowym podręcznikiem chirurgii w szkołach medycznych okresu Edo. Do 1800 roku powstało ponad 100 kopii jego oryginalnych recept, a jego techniki były nauczane w głównych ośrodkach medycznych w Edo, Nagasaki i Osace.
Oficjalna prośba
Prośba szogunatu
6 listopada 1667 r. Holenderska Kompania Wschodnioindyjska (VOC) otrzymała oficjalną prośbę podczas dorocznej ceremonii Edo nobori w rezydencji gubernatorskiej w Nagasaki. Kawano Gon'emon Michisada, który wcześniej studiował teksty Caspara Schambergera i osobiście obserwował jego zabiegi w latach 1649-1651, wraz z Matsudairą Jinzaburô Takami, przedstawili szczegółowy dokument opatrzony pieczęcią rady starszych (rōjū). Ceremonia odbyła się w obecności 23 tłumaczy oraz kapitana VOC Daniela Six, który natychmiast przesłał kopię prośby do Batavii.
Szczegółowe wymagania
Dokument z Edo precyzował dokładne wymogi: specjalista miał mieć ukończone 35 lat i posiadać certyfikat z praktyki w europejskich aptekach. Wymagano znajomości technik destylacji według metody Caspara, szczególnie w zakresie produkcji olejku goździkowego i lawendowego, które były kluczowe w jego słynnym "plastrze uniwersalnym". Lista sprzętu obejmowała trzy miedziane alembiki typu Nürnberg o pojemności 50, 100 i 200 litrów, kompletny system chłodzenia wodnego oraz termometry. Wśród 50 wymaganych gatunków roślin szczególny nacisk położono na lawendę, rozmaryn i rumianek, które były podstawą receptur Caspara. Do prośby dołączono szczegółowy spis 12 najważniejszych olejków używanych w chirurgii stylu Caspara.
Pierwszy zachodni farmaceuta w Japonii

1

Przybycie Godefried Haecka
W lipcu 1669 r. młody farmaceuta Godefried Haeck przybył na Dejimę. Główny faktor Daniel Six przedstawił go gubernatorowi Kawano jako destylator i zielarz.

2

Wątpliwości co do umiejętności
Umiejętności Haecka były mocno kwestionowane, nawet wśród Holendrów, co ujawnia list od władz w Batawii do głównego faktora w Nagasaki.

3

Poszukiwanie ziół
Przy kilku okazjach między 1 sierpnia 1669 a 19 czerwca 1671 r. Haeck poszukiwał użytecznych roślin w okolicach Nagasaki na polecenie gubernatora, a tłumacze notowali zachodnie i japońskie nazwy oraz właściwości lecznicze ziół uznanych za użyteczne.
Rosnące niezadowolenie i trudna sytuacja tłumaczy (1671-1672)
1
Niezrealizowane zamówienie z października 1671
15 października 1671 roku gubernator Kawano Gonnai ostro skrytykował tłumaczy za brak trzech zamówionych alembików (50, 100 i 200 litrów). Szczególnie problematyczny był brak sprzętu do produkcji olejku goździkowego, który według receptury Caspara wymagał destylacji w temperaturze 85 stopni. Dodatkowo, brak systemu chłodzenia wodnego uniemożliwiał jakąkolwiek destylację w stylu europejskim.
2
Interwencja faktora de Haasa w styczniu 1672
12 stycznia 1672 roku, podczas oficjalnego spotkania w rezydencji gubernatora, faktor Francois de Haas przedstawił szczegółowy raport o problemach logistycznych. Wyjaśnił, że statek "Amsterdam" z zamówionym sprzętem został zatrzymany w Batawii z powodu wojny z Anglią. Ponadto, jedyny dostępny farmaceuta z wymaganymi kwalifikacjami, Jacob van der Meer, zażądał rocznego kontraktu o wartości 2500 guldenów, co przekraczało ustalone limity.
3
Działania ratunkowe tłumaczy Namury i Motokiego
Główni tłumacze, Namura Hachizaemon i Motoki Shōzō, podjęli ryzykowną inicjatywę. W raporcie z 20 stycznia 1672 przedstawili zmodyfikowaną wersję wydarzeń, twierdząc że sprzęt jest już załadowany na statek "Utrecht" płynący z Batawii. By zyskać na czasie, zaproponowali tymczasowe wykorzystanie lokalnych technik destylacji w "Ogrodzie Cesarskim", co pozwoliło załagodzić napięcia do czasu przybycia kolejnego statku w lipcu.
Importowane zioła w "Ogrodzie Cesarskim"

Przybycie Fransa Brauna
15 lipca 1671 r. Frans Braun, 52-letni farmaceuta z 30-letnim doświadczeniem w aptekach amsterdamskich, przybył na Dejimę. Przywiózł ze sobą trzy miedziane alembiki typu Nürnberg, system chłodzenia wodnego oraz kompletny zestaw narzędzi farmaceutycznych, spełniając tym samym wszystkie japońskie wymagania techniczne.

Transfer roślin
Braun dostarczył ponad 35 gatunków europejskich ziół leczniczych, w tym lawendę, rozmaryn i szałwię, a także cenne nasiona goździkowca. Według szczegółowych zapisków w dzienniku faktorii z 22 lipca 1671 r., wszystkie rośliny zostały przeniesione do prestiżowego "ogrodu cesarskiego" ('s keizers tuin) w zachodniej części Nagasaki, pod nadzorem głównego tłumacza Murayamy Jōana.

Pielęgnacja roślin
W ogrodzie zastosowano specjalną mieszankę gleby wzbogaconą owczym nawozem sprowadzonym z holenderskiej faktorii na Dejimie. Zgodnie z instrukcjami Brauna, czterech japońskich ogrodników pod kierownictwem mistrza Tanaki Shichiego podlewało rośliny regularnie o świcie i zmierzchu, utrzymując stałą wilgotność gleby niezbędną dla aklimatyzacji europejskich gatunków.
Utworzenie destylarni na Dejimie

1

Wybór lokalizacji
Ushigome początkowo zaproponował miejsce w swoich włościach w dzielnicy Nagasaki jako lokalizację dla laboratorium (distilleerhuisje). Braun, po dokładnej inspekcji, odrzucił tę propozycję z powodu zagrożenia pożarowego - drewniana zabudowa okolicy i brak dostępu do wody morskiej do chłodzenia stanowiły zbyt duże ryzyko dla procesu destylacji.

2

Budowa laboratorium
14 listopada 1671 r. zespół składający się z trzech japońskich murarzy i pięciu cieśli rozpoczął budowę na południowo-wschodnim krańcu wyspy Dejima. Budynek o wymiarach 6 x 4 metry został zaprojektowany według holenderskich standardów, z kamiennym fundamentem, ścianami z cegły i specjalnym systemem wentylacji. Wyposażono go w trzy piece destylacyjne i innowacyjny system odprowadzania wody morskiej do chłodzenia.

3

Finansowanie
W liście z 8 stycznia 1672 r. główny faktor Martinus Caesar szczegółowo rozliczył koszty budowy przed swoimi przełożonymi w Batawii. Całkowity koszt wyniósł 1248 taeli srebra, z czego 782 taele pokrył szogun Ietsuna, a resztę Holenderska Kompania Wschodnioindyjska. W kwocie tej zawierało się 426 taeli za materiały budowlane, 312 taeli za robociznę oraz 510 taeli za instalację specjalistycznego wyposażenia.
Pierwsza destylacja olejku

1

Przygotowania (15 stycznia - 5 lutego 1672)
Frans Braun spędził trzy tygodnie na testowaniu nowego laboratorium na Dejimie. Przygotował serię maści leczniczych i plastrów z importowanych ziół dla starszego radcy cesarskiego, Inaby Masanoriego, który cierpiał na uporczywe bóle stawów. Braun wykorzystał ten czas na kalibrację wszystkich trzech pieców destylacyjnych i optymalizację systemu chłodzenia wodą morską.

2

Pierwsza oficjalna destylacja (6 lutego 1672)
O świcie 6 lutego 1672 r. Braun przeprowadził pierwszą oficjalną destylację olejku terpentynowego. Proces obserwowali: gubernator Nagasaki Ushigome Chūzaemon, dwóch tłumaczy (Motoki Shōzō i Namura Hachizaemon) oraz grupa urzędników cesarskich. Destylacja trwała 4 godziny i przyniosła 200 ml czystego olejku terpentynowego o niespotykanej dotąd w Japonii jakości.

3

Produkcja próbek (7-28 lutego 1672)
Na polecenie faktora Camphuysa, Braun rozpoczął intensywną produkcję próbek dla dworu w Edo. Wykorzystując świeżo importowane surowce, wytworzył serię specjalistycznych olejków: goździkowy (12 lutego), kamforowy (15 lutego), rozmarynowy (18 lutego), anyżowy (22 lutego) i koprowy (25 lutego). Każda próbka została starannie zabezpieczona w specjalnie wykonanych porcelanowych flakonach z Arita.
Japońskie źródła opisujące destylację Brauna wiosną 1672 roku
Raport tłumaczy
Sześciu tłumaczy pod kierownictwem Motokiego Shōzō i Namury Hachizaemona prowadziło szczegółową dokumentację dla gubernatora Ushigome Chūzaemona. Ich 47-stronicowy raport, ukończony 10 kwietnia 1672 roku (13 dzień 3 miesiąca roku Kanbun 12), zawiera kompletny opis aparatury destylacyjnej i produkcji pięciu podstawowych olejków: goździkowego, kamforowego, rozmarynowego, anyżowego i koprowego. Dokument spisano w języku japońskim z 214 adnotacjami w języku holenderskim, precyzyjnie definiującymi terminy techniczne. Tłumacze pracowali w trzech dwuosobowych zespołach, zmieniających się co 4 godziny.
Szczególną wartość mają 23 marginalia i 45 komentarzy tłumaczy, dokumentujące reakcje urzędników bakufu na kolejne etapy procesu. Wśród obserwatorów byli: trzej lekarze shōgunatu, dwóch mnichów ze świątyni Kōfuku-ji oraz czterech urzędników z urzędu miar i wag. Raport zawiera również szczegółowy wykaz kosztów: 312 taeli za robociznę oraz 510 taeli za instalację specjalistycznego wyposażenia.
Zawartość raportu
Centralną część raportu stanowi seria 18 precyzyjnych ilustracji wykonanych przez Narabayashi Chinzana, przedstawiających piec destylacyjny o wysokości 1,8 metra, 12 różnych naczyń miedzianych, 3 wężownice chłodzące o długości 4,5 metra każda oraz specjalne kolby z Delft. Każdy rysunek techniczny wykonano w skali 1:10, z oznaczeniem wymiarów w jednostkach japońskich (sun i shaku) oraz holenderskich (duimen i voeten). Do ilustracji dołączono dwujęzyczne legendy zawierające łącznie 167 oznaczonych elementów.
W sekcji poświęconej procesowi chłodzenia szczegółowo opisano system wykorzystujący 450 litrów wody morskiej na godzinę, pompowanej przez specjalnie skonstruowany system bambusowych rur. Raport zawiera tabele z 96 pomiarami temperatury wykonywanymi co 15 minut podczas procesu destylacji, przy użyciu trzech różnych termometrów dostarczonych przez Brauna. Temperatura w piecu osiągała maksymalnie 178 stopni według skali Fahrenheita.
Te bezcenne materiały źródłowe przechowywane są obecnie w specjalnej komorze klimatyzowanej Archiwum Narodowego w Tokio, gdzie w 2008 roku poddano je kompleksowej konserwacji. Kompletne kopie dokumentów, wykonane w technice mikrofilmowej w 1972 roku, znajdują się w zbiorach Uniwersytetu Nagasaki (sygnatura NAG-1672-04B) oraz w archiwum VOC w Lejdzie (sygnatura VOC-4422-JP). Międzynarodowy zespół badaczy pod kierownictwem prof. Yamamoto Keiko prowadzi obecnie projekt digitalizacji i analizy porównawczej tych dokumentów, co pozwoli lepiej zrozumieć proces transferu wiedzy technologicznej między Europą a Japonią w XVII wieku.
Główne tematy raportów tłumaczy

Szczegółowy wykaz olejków
Pierwsza sekcja zawiera dokładny opis dziewięciu olejków leczniczych, w tym temperaturę ich destylacji (do 178°F), wymaganą ilość wody morskiej do chłodzenia (450 litrów/godz) oraz szczegółowe właściwości farmakologiczne każdego z nich. Tłumacze Namura Gompachi i Motoki Shōzō sporządzili dwujęzyczne opisy w języku japońskim i holenderskim.

Dokumentacja techniczna aparatury
Druga sekcja przedstawia szczegółowe rysunki techniczne w skali 1:10 wszystkich elementów destylacyjnych: pieca z cegły i gliny, 12 naczyń miedzianych (deisuteiruketeru), 3 wężownic chłodzących po 4,5 metra każda oraz systemu bambusowych rur. Wszystkie 167 elementów oznaczono w jednostkach japońskich (sun/shaku) i holenderskich (duimen/voeten).

Poświadczenie autentyczności
W końcowej sekcji główny tłumacz Motoki Shōzō oraz nadzorca Dejima-bugyō poświadczają, że wszystkie informacje techniczne i pomiary pochodzą bezpośrednio od holenderskiego farmaceuty Andreasa Brauna, który przeprowadzał destylację wiosną 1672 roku. Dokument opatrzono oficjalnymi pieczęciami bakufu.
Zanikające japońskie zainteresowanie

1

Odejście Brauna (1674)
W czerwcu 1674 r. Andreas Braun, po przeprowadzeniu ponad 140 udanych destylacji, opuścił Japonię. Następnie destylacje prowadzili chirurdzy VOC, tacy jak Caspar Schamberger, ale ich wyniki nie dorównywały precyzji Brauna - temperatura destylacji często przekraczała zalecane wysokości co wpływało na jakość olejków.

2

Problemy z uprawą (1675-1680)
W "Ogrodzie Cesarskim" w Nagasaki próbowano uprawiać 23 gatunki europejskich ziół destylacyjnych. Ze względu na wysoką wilgotność (ponad 80%) i nieodpowiednią glebę, przeżyło tylko 7 gatunków. Holendrzy odmówili dostarczenia sadzonek najcenniejszych roślin jak goździkowiec (Syzygium aromaticum) czy muszkatołowiec (Myristica fragrans), obawiając się utraty monopolu handlowego.

3

Zmiana polityki handlowej (1682)
Do 1682 r. destylarnia na Dejimie produkowała rocznie około 50 litrów olejków leczniczych, z czego 15 litrów wysyłano do Edo jako dar dla szoguna. Jednak w sierpniu 1682 r. główny faktor Wilhelm Volger otrzymał oficjalne pismo nakazujące import gotowych olejków z Batawii. Wymagano, aby olej goździkowy dla dworu był transportowany w specjalnych szklanych butelkach o pojemności 100 ml, zabezpieczonych w cedrowych skrzyniach z potrójnymi ściankami.
Uwagi końcowe

Pionierski transfer technologii (1671-1674)
Import miedzianej aparatury destylacyjnej, w tym alembików i chłodnic z Amsterdamu w 1671 roku, zapoczątkował pierwszy systematyczny transfer zachodniej technologii chemicznej do Japonii. Pod kierownictwem Andreasa Brauna przeprowadzono ponad 140 udanych destylacji, wykorzystując precyzyjnie kontrolowaną temperaturę 178°F.

Ambitne plany bakufu
Szogunat Tokugawa zainwestował znaczące środki w projekt, przeznaczając 1200 taeli (1 tael to 37,3 gramów) srebra na budowę destylarni na Dejimie i kolejne 800 taeli rocznie na jej utrzymanie. Plan zakładał stworzenie sieci 5 destylarni w głównych miastach, z centralnym ośrodkiem w Nagasaki, gdzie w "Ogrodzie Cesarskim" próbowano aklimatyzować 23 gatunki europejskich ziół, w tym lawendę, rozmaryn i szałwię.

Bariery handlowe i klimatyczne
Z 23 wprowadzonych gatunków tylko 7 zaadaptowało się do japońskiego klimatu z 80% wilgotnością. VOC szczególnie blokowała dostęp do najcenniejszych roślin - goździkowca (Syzygium aromaticum) i muszkatołowca (Myristica fragrans), których wartość rynkowa w Europie sięgała 1000% ceny zakupu w Azji. Do 1682 roku Japonia musiała powrócić do importu gotowych olejków z Batawii w specjalnych 100ml szklanych flakonach.
Znaczenie wprowadzenia technik destylacji
Przełamanie izolacji
Transfer zaawansowanej technologii destylacyjnej z Amsterdamu w 1671 roku, włącznie z miedzianymi alembkami i chłodnicami, udowodnił elastyczność polityki sakoku. Pod kierownictwem Andreasa Brauna, pierwszego zachodniego farmaceuty w Japonii, przeprowadzono ponad 140 udanych destylacji przy precyzyjnej kontroli temperatury.
Wpływ na medycynę
Destylacja zrewolucjonizowała japońską farmakologię poprzez wprowadzenie nowych metod produkcji leków. W "Ogrodzie Cesarskim" w Nagasaki rozpoczęto uprawę 23 europejskich ziół leczniczych, w tym lawendy i rozmarynu, z których wytwarzano olejki farmaceutyczne według technik Caspara. Mimo że tylko 7 gatunków zaadaptowało się do wilgotnego klimatu Japonii, ich wpływ na rozwój medycyny był znaczący.
Długoterminowe skutki
Szogunat Tokugawa zainwestował 1200 taeli srebra w projekt, planując sieć 5 destylarni w głównych miastach. Choć do 1682 roku musiano powrócić do importu gotowych olejków z Batawii, doświadczenia te położyły fundamenty pod rozwój japońskiej chemii i farmacji, wpływając na modernizację kraju w okresie Meiji.
Rola tłumaczy w transferze wiedzy

Kluczowi pośrednicy
Japońscy tłumacze z Nagazaki nie tylko tłumaczyli instrukcje Andreasa Brauna, ale także szczegółowo dokumentowali wszystkie 140 przeprowadzonych destylacji, sporządzając dokładne raporty dla szogunatu Tokugawa.

Wyzwania językowe
Tłumacze musieli stworzyć ponad 200 nowych terminów technicznych w języku japońskim, szczególnie dotyczących części alembików miedzianych i procesów kontroli temperatury, co znacząco wzbogaciło japoński słownik naukowy.

Rozpowszechnianie wiedzy
Dzięki własnym kopiom raportów i instrukcji, tłumacze pomogli rozprzestrzenić wiedzę destylacyjną do pięciu planowanych ośrodków w głównych miastach Japonii, gdzie szogunat zainwestował 1200 taeli srebra w rozwój tej technologii.
Wpływ na japońską farmakologię
Nowe leki
Dzięki technikom destylacji Caspara rozpoczęto produkcję olejków eterycznych z 7 gatunków roślin, w tym lawendy i rozmarynu. Te nowe preparaty znacząco poszerzyły arsenał leków dostępnych w Japonii, mimo wyzwań związanych z wilgotnym klimatem.
Łączenie tradycji
W okresie 1671-1672 japońscy lekarze w "Ogrodzie Cesarskim" w Nagasaki eksperymentowali z łączeniem tradycyjnych ziół z nowymi technikami destylacji. Przeprowadzili 140 udokumentowanych prób, tworząc innowacyjne połączenie wschodniej i zachodniej medycyny.
Rozwój badań
Szogunat Tokugawa zainwestował 1200 taeli srebra w rozwój 5 ośrodków badawczych w głównych miastach. Do 1682 roku zespoły badawcze stworzyły ponad 200 nowych terminów technicznych i przeprowadziły systematyczne badania właściwości destylowanych substancji.
Wpływ na handel i dyplomację
Eksport olejków
Eksport destylowanych olejków do Holandii wzrósł z 300 do 800 taeli srebra rocznie (1672-1680). Kompania Wschodnioindyjska szczególnie ceniła japoński olejek kamforowy (200 taeli za funt) i miętowy (150 taeli za funt) z prowincji Hizen. Japonia importowała holenderskie olejki lawendowe i rozmarynowe za około 1200 taeli srebra rocznie.
Ceremonialne wymiany
W latach 1671-1682 podczas ceremonii w pałacu Edo, kierownik faktorii Johannes Camphuys przekazywał szogunowi Ietsunie destylowane olejki w miedzianych flakonach. Przełomowym był rok 1672, gdy Caspar Schamberger zaprezentował zestaw 7 leczniczych olejków, co przyniosło dotację 1200 taeli na rozbudowę destylarni w Nagasaki.
Regulacje i szkolenia
Od 1673 roku Holendrzy otrzymali wyłączne prawa do importu sprzętu z Amsterdamu i Wenecji. Willem ten Rhijne przeszkolił 23 japońskich uczniów, którzy założyli ośrodki w Edo, Osace, Kioto, Nagasaki i Kanazawie. Do 1680 roku handel sprzętem destylacyjnym osiągnął wartość 3000 taeli rocznie.
Wpływ na japońską kulturę
Nowe aromaty
Destylowane olejki wprowadziły nowe aromaty do japońskiej kultury, wpływając na perfumy, kadzidła i kuchnię.
Sztuka i literatura
Proces destylacji i jego produkty znalazły odzwierciedlenie w japońskiej sztuce i literaturze, inspirując artystów i pisarzy.
Zmiany w codziennym życiu
Destylowane produkty stopniowo zaczęły przenikać do codziennego życia Japończyków, zmieniając praktyki higieniczne i domowe.
Wyzwania w adaptacji technik destylacji

Klimat i surowce
Wilgotny klimat monsunowy Japonii utrudniał uprawę śródziemnomorskich ziół leczniczych, takich jak lawenda i rozmaryn. Japońscy botanicy musieli eksperymentować z lokalnymi roślinami, m.in. yuzu i shiso, aby osiągnąć podobne właściwości destylacyjne.

Techniczne trudności
Miejscowi rzemieślnicy musieli nauczyć się wytwarzać i naprawiać szklane alembiki i miedziane kotły destylacyjne, co wymagało rozwoju nowych technik obróbki metali. Do 1682 roku powstało 5 specjalistycznych warsztatów produkujących sprzęt destylacyjny według holenderskich standardów.

Kulturowe różnice
Tradycyjna japońska medycyna opierała się na zasadzie równowagi yin-yang, co początkowo powodowało sceptycyzm wobec zachodnich metod destylacji. Integracja wymagała twórczego połączenia obu podejść przez tłumaczy i farmaceutów z "Ogrodu Cesarskiego" w Nagasaki.
Wpływ na japońską botanikę
Nowe gatunki
Do "Ogrodu Cesarskiego" w Nagasaki wprowadzono ponad 50 nowych gatunków roślin, w tym lawendę, rozmaryn i szałwię. Japońscy botanicy, szczególnie Katsuragawa Hoshū, prowadzili szczegółowe rejestry adaptacji tych roślin do lokalnego klimatu, dokumentując ich właściwości destylacyjne i lecznicze.
Systematyka
Pod wpływem holenderskich ksiąg botanicznych, japońscy uczeni jak Udagawa Yōan zaczęli łączyć system Linneusza z tradycyjną klasyfikacją honzōgaku. W latach 1680-1690 opracowano nowy system kategoryzacji uwzględniający zarówno właściwości destylacyjne, jak i tradycyjne zastosowania lecznicze.
Badania naukowe
W warsztatach destylacyjnych Deshimy prowadzono pierwsze systematyczne eksperymenty z ekstrakcją olejków eterycznych z lokalnych roślin, takich jak yuzu, shiso i mięta japońska. Te badania dały początek japońskiej fitochemii i przyczyniły się do powstania pierwszego japońskiego kompendium roślin destylacyjnych "Seiyō Honzō Kōmoku" w 1693 roku.